Czysta karta - tabula rasa. Co jeśli nią właśnie się staję?

     Jest to dla mnie dosyć osobisty post. Jednak stwierdziłam, że i tak go napiszę, ponieważ myślę, że każdy z nas znajdował się w takim punkcie w swoim życiu. Kiedy jesteśmy zagubieni, aż dochodzimy do ściany. Po czasie tą ścianą okazują się nasze schematy i nasze wewnętrzne blokady, których nie rozumiemy. Idąc na terapię zaczynamy rozumieć. Chwilę później jest kolejny zwrot akcji, a ty zauważasz, że porzucasz te stare schematy i stajesz się sobą. Czyli kim? Nie wiesz sam jaki jesteś, kim jesteś, jakie są twoje zainteresowania i raz po raz zadajesz sobie wewnętrznie to pytanie. 

 

Jaka jestem? Kim faktycznie jestem? Jaka jest moja autentyczna część wewnętrznego "ja"? Gdzie bytuje moje wewnętrzne dziecko poza schematami, których wcześniej doświadczyłam/em? 

 

 

 

 

    Wydaję mi się, że laicko można by to nazwać parafrazując film Erica Breviga ,,Podróż do wnętrza ziemi" na podróż do wnętrza siebie, na dotarcie do wewnętrznego dziecka, tego czystego i niewinnego. Im częściej zadaję sobie takie pytania tym rzadziej pojawiają się jasne odpowiedzi, ale to dobrze. Myślę, że to że teraz jest taki etap jest w porządku. Te odpowiedzi przyjdą do mnie z czasem, nie muszę absolutnie ich przyspieszać. Jest przecież dobrze tak jak jest. Po co gonić i poganiać samego siebie? Kiedy można cierpliwie poczekać i przyjrzeć się odpowiedzią poddawanych przez życie. 

 

 

Raz po raz staję się kimś i jest to naprawdę fascynujące doświadczanie. Staję się sobą, bezkompromisową sobą. Odzyskuję spokój, którego tak dawno mi brakowało. Kiedyś, gdy ktoś mnie pytał co bym chciała, zawsze odpowiadałam świętego spokoju. Natomiast teraz dostałam to, czego tak desperacko pragnęłam, nie znalazłam go gdzieś po za moim zakresem, w świecie zewnętrznym, a w sobie. Moja podróż trwa i będzie trwać, bo przygoda ze zdrowieniem swoich wewnętrznych postaci i struktur trwa, ale jakże jestem wdzięczna za nią. A jak Twoja przygoda? Czy Twoja wędrówka już się rozpoczęła? A może nadal trwa?